دهه هشتادی ها

درس و مشق

اما نوجوانان دهه ۸۰ که تجربه دو نسل را پشت سر دارند، دیگر حسابی تیز و بز شده اند و خوششان نمی آید کسی بهشان بگوید این کار را بکن، آن کار را نکن. این رشته را بخوان، آن رشته را نخوان. برای همین از همان اول با گفتن جمله: «با این حال نمی کنم!» حد و مرزهای حریم زندگی شان را برای بقیه مشخص می کنند. دهه هشتادی ها درس می خوانند، اما نه آن قدر که آرامش و راحتی شان خدشه دار شود. منتها در مقابل، به اندازه یک کارشناس ارشدآموزشی می توانند درباره معایب و کاستی های سیستم آموزشی ایران، میتینگ بدهند. دهه هشتادی‌ها همان‌ها هستند که ممکن است در پاسخ به سوالِ «چرا درس نمی‌خونی؟»، با خونسردی پاسخ بدهند: «چون بدونِ مدرک هم جذاب و موفقم.» یا «چون می‌خواهم رپـر یا گیم‌ساز یا بسازبفروش بشم و هیچ‌کدامِ اینها نیاز به درس و مدرک ندارد!» یا حتی توی چشم‌هایتان زل بزنند که: «تو که درس خوندی و مدرک داری، به کجا رسیدی که منو تشویق به درس خوندن می‌کنی؟»

خرید

محدودیت؟ سن و سال؟ بی‌پولی؟ الان وقتش نیست؟ باید صبر کنی؟ خوشبختانه یا متاسفانه این جملات، در زندگی بیشتر دهه هشتادی ها و به خصوص وقتِ خرید، هیچ وقت وارد نشد. یا اگر هم شد، زود خارج شد چون هشتادی ها به این حرف ها، محل نمی دهند. در عوض مفهوم «بابا! کارتتو بده...» به وسیله دهه هشتادی ها رسما وارد ادبیات خانواده شد و دیگر نه نظر و سلیقه پدر و مادر که موجودیِ کارت بانکی شان، برند و قیمت و کمیت و کیفیتِ سر و شکل یک نوجوان دهه هشتادی را مشخص کرد. البته عجیب هم نیست، دهه شصتی و هفتادی ها چند خواهر و برادر کوچکتر و بزرگتر داشتند اما دهه هشتادی ها در بیشتر مواقع تک فرزند هستند و خیلی مورد توجه.  
پول خرج کردن

اما دهه هشتادی ها در این زمینه هم گوی سبقت را از گذشتگان ربودند. دوباره قیمت مهم شد. اما نه کمتر بودنش، بلکه بیشتر بودنش. برند بودن مهم بود، چون برند پوشیدن مهم بود و برند خریدن هم پول می خواست. برای همین هشتادی ها تقریبا دو دسته هستند؛ یا آن هایی که می توانند و مارک می پوشند یا آنها که نمی توانند اما به هر قیمتی مارک می پوشند! مهمان کردنِ دوست و رفقا و پول خرج کردن برای بستنی و قهوه و ساندویچ و پیتزا که برای دهه شصتی ها رویا به حساب می آمد، جزو برنامه ها و تفریحات هفتگی دهه هشتادی ها محسوب می شود.
تفریح

اگر برای نسل های قبل، تفریح در کنار کار و درس و زندگی معنا می شد، برای هشتادی ها، کار و درس و زندگی گاهی وسط تفریح پیش می آمد. از مهم ترین تفریحات این نسل همانا سیر و سیاحت در فضای مجازی است. آن ها قابلیت این را دارند که مدام و در هر شرایطی از کلاس درس و جمع خانوادگی و پشت فرمانِ خودرو تا سرویس بهداشتی و توی رختخواب، گوشی به دست در نت بچرخند و هدفون در گوش، موسیقی گوش کنند. دوستی و رفاقت برای نوجوانان دهه هشتاد، هیچ حد و مرزی ندارد. یعنی اگر یک دهه شصتی دو تا رفیق فاب داشت، یک دهه هفتادی ده تا، یک دهه هشتادی هشتاد هزار فالوئر دارد که برایش غش و ضعف می روند و از صبح تا شب، قربان صدقه هم می روند. آنها بیشتر از خود «استیو جابز»، اپل را می شناسند و رویش تعصب دارند. بیشتر از «کوین سیستروم» و «مایک کرایگر» بر سوراخ سنبه های اینستاگرام مسلط اند و البته یکی از سالم ترین و دلچسب ترین تفریحاتشان، سلفی انداختن با هر کس و هر چیزی است!
لباس پوشیدن

مکتب پوشش دهه هشتادی‎ها را می‎توان به این اسم نام‎گذاری کرد: «هرچی دلت می خواد پوشیسم»! بچه‌ها در این دهه به‎راحتی هرچندتا رنگ را که دوست‎ داشته‎باشند با هم ست می‎کنند و اصلا هماهنگی در نگاهشان است نه در آن‌چه می‎پوشند! مثلا سبز چمنی را می‎توان با آبی اقیانوسی پوشید و سبک خاص خود را در پوشش ایجاد کرد. نوع پوشش هشتادی‎ها مثل بقیه زندگی‎شان تابع هیچ قانون و مقرراتی نیست و معمولا هم برای حرف و نظر کسی تره خرد نمی‎کنند. تی‎شرت‎های فانتزی با طرح بتمن و شخصیت‎های کارتونی مورد علاقه، یک نوع شلختگی عمدی و ترکیب لباس‎های رسمی و اسپرت از مشخصه‎های پوشش دهه هشتادی‎هاست. هشتادی‎ها خیلی به تمایز و تفاوت لباس دخترانه و پسرانه هم معتقد نیستند و اصولا ملاکشان برای لباس پوشیدن، سلیقه‎شان است نه هیچ‎چیز دیگر. یک عنصر جدایی‎ناپذیر تیپ و لباس بچه‎های این دهه هم، کوله‎پشتی است که از دهه هفتاد به‎تدریج مرسوم شد اما آن‎موقع‌ها بیشتر برای مدرسه استفاده می‎شد و حالا برای همه جا.